Opracowanie konstrukcji budynku przy użyciu kondygnacji
Program Vectorworks używa warstw i klas, które służą do organizacji projektu. Wersja branżowa Vectorworks Architect oferuje dodatkową funkcję kondygnacji, odpowiadającą w strukturze rysunku rzeczywistym kondygnacjom w budynku. Kondygnacje w Vectorworks definiują bezwzględne wyniesienie poszczególnych kondygnacji budynku. W każdej kondygnacji można dodatkowo zdefiniować rzędne dla warstw projektowych i elementów konstrukcyjnych, takich jak płyty i ściany, które znajdują się w tych warstwach. Także wersja branżowa Vectorworks Landmark umożliwia dostęp do kondygnacji, aby ułatwić architektom krajobrazu współpracę z architektami kubaturowymi.
Warstwy są świetnym narzędziem do ogólnej organizacji projektu, podczas gdy kondygnacje umożliwiają jego bardziej precyzyjną koordynację. Pojedyncza kondygnacja określa bowiem wyniesienie (wartość Z) całej kondygnacji, wszystkich zawartych w niej rzędnych oraz powiązanych z nią warstw i obiektów. Poza tym ma również wpływ na względną wysokość innych kondygnacji. To sprawia, że kondygnacje są bardzo przydatne w złożonych, wielopiętrowych modelach. Poza tym są one uznanym standardem w przypadku IFC i niektórych innych formatów wymiany danych.
Kilka wzajemnie powiązanych ze sobą elementów rysunku pozwala automatycznie zarządzać wyniesieniem warstw projektowych i obiektami w tych warstwach. Te elementy to:
Kondygnacje, które definiują bezwzględne wyniesienie rzeczywistych kondygnacji budynku. Pomimo to, że kondygnacje umożliwiają zarządzanie wyniesieniami rzędnych, warstw i obiektów oraz ich automatyczną aktualizację, nie mogą zawierać żadnych obiektów.
Rzędne kondygnacji powiązane z poszczególnymi kondygnacjami. Wyniesienie rzędnej (wartość Z) określa się względem danej kondygnacji. Zazwyczaj każda kondygnacja zawiera więcej rzędnych, a każda z nich posiada własną odległość Z. Przykładowo rzędna typu „Płyta - spód” ma odległość Z wynoszącą 0 mm, zaś odległość Z dla rzędnej „Sufit” wynosi 2743 mm. Kondygnacja wyznacza bezwzględne wyniesienie wszystkich rzędnych. Dlatego zmiana wyniesienia kondygnacji spowoduje automatyczną zmianę wyniesienia zarówno rzędnych kondygnacji, jak i ograniczonych nimi obiektów.
Warstwy projektowe skojarzone z rzędną to zwyczajne warstwy projektowe, które zostały powiązane z jakąś rzędną kondygnacji. Wspomniane wyżej warstwy projektowe mogą zawierać obiekty (np. ściany, płyty, meble i armaturę). Aby móc automatycznie ograniczać obiekty za pomocą wyniesienia kondygnacji, wymagana jest co najmniej jedna warstwa projektowa skojarzoną z rzędną kondygnacji.
Elementy konstrukcyjne. Należą do nich: stropy, ściany, komponenty ścian, przegrody strukturalne, strefy, schody, windy, kolumny i pilastry. Rzędne kondygnacji - współtworzące razem daną kondygnację - stanowią jednocześnie ograniczenie górne lub dolne dla specjalnych obiektów „granicznych”. Dynamiczną informację o wysokości można zapisać w stylu ściany, płyty oraz strefy tak, by te obiekty automatycznie otrzymywały uprzednio zdefiniowaną wysokość. Przykładowo ściana zewnętrzna (lub jeden z jej komponentów) może rozciągać się od górnej krawędzi płyty stropowej jednej kondygnacji aż po górną krawędź płyty kondygnacji powyżej. Umiejscowienie ograniczeń definiowane jest przez wyniesienie rzędnej, a ostatecznie przez wyniesienie kondygnacji.
Nie tylko elementy konstrukcyjne stanowią ograniczenia, punkty wstawienia symboli również można powiązać z kondygnacjami. Wysokość symbolu będzie automatycznie dostosowana do rzędnej kondygnacji, jeżeli aktywujesz opcję Zgodnie z kondygnacją w definicji symbolu. W palecie Info poszczególne wystąpienia symbolu można powiązać z różnymi rzędnymi kondygnacji (służy temu parametr „Odniesienie Z”).
Stosowanie kondygnacji, rzędnych kondygnacji, warstw projektowych skojarzonych z rzędną oraz obiektów „granicznych” zapewnia dużą swobodę i precyzję podczas definiowania modelu – od pierwszych aż po końcowe etapy procesu projektowego.
